W filmie mamy do czynienia z przejmującym obrazem niemal romantycznego wojownika uczciwości w świecie pełnym korupcji. Z bólem oglądania się zmagania policjanta czystego niczym łza, prawdziwego bohatera i służbisty ludzkiego bezpieczeństwa, który swoimi ideami, wbrew pozorom nie pasuje do policji. Czy Serpico byłby szczęśliwszy, gdyby napił się ze źródła tak jak reszta? Czy, gdyby przymknął oczy, posłuchał "starszych kolegów" i stał się jednym z tych gliniarzy, którym przeciętny obywatel nie ufa, czyli paskudnym oportunistą, powołującym się na chorą, policyjną solidarność, czy wtedy byłby szczęśliwszy? Serpico był idealistą, więc odpowiedź jest jasna. Poświęcił niemal własne życie dla swoich wartości, stając się prawdziwym przykładem świetnego policjanta i po prostu odważnego, dobrego człowieka. A co za to wszystko dostał? Tylko złotą odznakę, daną mu niczym ochłap psu. I to jest ta ironia naszego świata - ten, który bierze w łapę żyje jak król, a uczciwy facet musi bać się o własne życie.