Green opowiada o ślusarzu mizantropie, jego fiksacji na dawnej, nieskonsumowanej miłości oraz płytkich związkach z ludźmi, w tym z synem. Pacino podźwignął tę rolę, choć znów reżyser kazał mu być cholerykiem, więc mamy Pacino znanego z wielu innych filmów. Niestety, ani scenarzyście, ani reżyserowi nie udało się tchnąć życia w ten film. Główne moje zarzuty pod ich adresem, to: "monofoniczny" bohater, któremu na koniec każą robić coś, co jest odwrotnością tego, co budowało jego postać w ciągu całego filmu; upychanie taniej symboliki i pozakadrowe gadanie świadczą, że autorzy nie bardzo wierzyli w swoją opowieść, więc ją podkręcili wchodząc w buty off-filmu.